‘Sinds de modevakschool zijn we al besties. We kwamen erachter dat we in een zelfde soort regime opgevoed werden. Mijn vader gaf mij een Chinese opvoeding en Bho’s vader was altijd gefascineerd door Azië en dan met name Japan. Hij was kendo master en zij moesten thuis met stokjes eten, Japans praten en kendo leren.’

“Haar vader was echt gek op mij. “Een Aziatische vriendin! Heu!” Die ging zijn beste Chinees op mij oefenen en dan gooide hij alle Dim Sum gerechten eruit.”

“Na het overlijden van mijn moeder werd ik depressief. Ik bleef zonder familie over. Mijn redding was dat Bho en Jeroen, waar ze toen mee getrouwd was, op vijf minuten lopen waren komen wonen. Ik had hun huissleutels gekregen, zodat ik kon komen wanneer ik daar behoefte aan had. Dan kwam ik tenminste nog het huis uit. Soms was ik er al voordat Bho thuiskwam.”

“We hebben samen veel overlijdens en ziektes doorstaan. Crisissen maken de relatie sterker, hè?
Dat is bij ons ook het geval.”

“We begrijpen elkaar in meerdere dingen goed. Zo hebben we allebei een hersenbeschadiging. Bho van de meningitis, ik van een hersenbloeding. En dan heb ik er nu ook nog een chemobrein eroverheen. Dus dat is helemaal top.” Synchroon: “En we zijn allebei in de overgang!“

“Bij Bho hoef ik nooit een masker op te zetten. Ze laat mij in mijn verdriet en in mijn waarde en respecteert me in mijn zijn van dat moment. Zij zou mij nooit laten vallen.”

“Bho is mijn alles.”

“Ze stelt mij gerust. Geeft mij het gevoel dat alles oké is en dat het allemaal goed komt en dat we er samen doorheen gaan. Dat is heel sterk bij ons. Zelfs nog meer dan met mijn tweelingzusje.”

“Op een bepaald moment zei ze: “Het maakt niet uit hoe stom je doet, ik ga toch nooit bij je weg.”

“Ze weet ook dat ik dat soms moet horen. Dan moet ze mij echt toespreken. Als je niet zoveel mensen meer hebt die onvoorwaardelijk van je houden, moet iemand je soms even een “klap” geven en zeggen: “Hey, ik hou van je. Maakt niet uit wat je doet.” Ik denk dat dat belangrijk is.”

“Niet veel mensen durven elkaars spiegel te zijn. Dat zijn wij wel voor elkaar. Als we iets stom vinden of onredelijk, dan zeggen we: “Yo, wat je nu doet is echt niet oké” of “Bekijk het eens van deze kant.”

“Toen ik kanker kreeg dacht ik What the Fuck?!
Are you kidding me? Ik heb net een hersenbloeding achter de rug en dan nu dit? We hadden het altijd al gezegd: “Als we kanker krijgen dan laten we ons niet behandelen. Dan is het gewoon wat het is.” Daar zat ik toen heel erg in, zonder echt onderzoek te doen naar de soort die het is.”

“Bho zei: “Ik respecteer het als je het niet doet”. Niemand anders begreep het als ik me niet zou laten behandelen. Het voelde voor mij echt dat ik Bho nog niet alleen achter kon laten in deze wereld. Dus ik deed het voor haar. Bho zei dat ik het voor mezelf moest doen. Nu doe ik dat ook hoor.”

“Als Bho bij mij is, valt ze altijd in slaap. Dan ligt ze binnen tien minuten te kwijlen op de bank. En als ik bij haar ben dan gaan we altijd iets doen. Koken, of borduren. Dat is die goede balans. Ik ben heel dankbaar dat ze in mijn leven is en ik niet zou weten wat ik zonder haar zou moeten. Ik kan me een leven zonder haar ook niet voorstellen. Dat zou heel raar zijn. Ik hou heel veel van Bho.”

“Het leven bestaat niet alleen maar uit regenbogen en unicorns maar het positieve is dat we elkaar hebben en dat we elkaar elke keer weer eruit slepen.”